«تَرکه بافی» از آن دسته هنرهای دستی است که زمانی رونق بسیار داشت و اکنون رو به افول رفته اما دستان هنرمند پیرمرد کم‌بینای مهریزی هنوز آن را زنده نگاه داشته است.
دستان خشن و پینه بسته پیرمرد هنرمند مهریزی به سرعت ترکه‌های بادام کوهی را از میان هم عبور می‌دهد و کم‌کم ظرفی زیبا شکل می‌گیرد که حاصل ذوق و خلاقیت اوست.
غلامحسین زارع بیدکی با ۹۲ سال سن، با کمک پسرش محمود و گاه همکاری نوه‌هایش به کوه‌های دام گاهان، آدوروشک، «تنگ پَس پَسوُک» و … می‌رود تا با جمع آوری ترکه‌های انجیر و بادام کوهی، هنر رو به افول ترکه بافی را زنده نگاه دارد.
او که پدر شهید ابوالقاسم زارع بیدکی است در منطقه بیدک مهریز ساکن است و با وجود اینکه در اثر برخورد ترکه با چشمانش بینایی خود را تقریباً از دست داده، هنوز هم با شوق و علاقه‌ای مثال‌زدنی به ترکه بافی مشغول است و همسرش مشوق اصلی او در مسیر زنده نگاه داشتن این هنر اصیل است.
نظر شما